ทำไมภาษาอังกฤษแย่ถึงยังถูกใช้ในอนิเมะ (แต่มันเริ่มดีขึ้นแล้ว)

ผู้ชมส่วนใหญ่ที่ดู อะนิเมะ ในภาษาญี่ปุ่นมีแนวโน้มที่จะได้ยินภาษาอังกฤษที่ไม่ดีที่พูดโดยตัวละครที่พูดภาษาอังกฤษโดยเจ้าของภาษา ตัวอย่างเช่น ก ตัวละครอังกฤษหรืออเมริกัน ที่พูดสำเนียงญี่ปุ่นหนาจนอธิบายไม่ได้ หรือคำพูดที่ฟังดูแข็งกระด้างหรือไร้สาระ อักขระเหล่านี้แสดงเป็นภาษาพูดภาษาอังกฤษโดยเจ้าของภาษา แต่ฟังดูไม่เป็นธรรมชาติสำหรับผู้พูดภาษาอังกฤษ ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ทำด้วยตัวคุณเอง และ บลูล็อค เป็นอะนิเมะสองเรื่องที่มีตัวละครภาษาอังกฤษพื้นเมืองซึ่งภาษาอังกฤษให้ความรู้สึกน้อยกว่าธรรมชาติเล็กน้อย

รุโรนิ เคนชิน (2023) ซีซั่น 1 ตอนที่ 8 'Beauty on the Run' นำเสนอตัวละครภาษาอังกฤษโดยกำเนิด กัปตันเรือที่กำลังพูดคุยกับ Takeda Kanryu ผู้นำองค์กรค้ายาของญี่ปุ่น กัปตันส่ายหัวอย่างดูถูกในตอนท้ายของฉากและพูดว่า 'คันริว คุณสุดยอดมาก' ขณะนั้นคือ น่าสงสัยและตลกโดยไม่ได้ตั้งใจ สำหรับผู้ชมชาวอังกฤษ เนื่องจากคำพูดของเขาปฏิเสธความตั้งใจของเขา ช่วงเวลาเช่นนี้ แม้ว่าจะเกิดขึ้นไม่บ่อยนัก แต่ก็สามารถทำลายความรู้สึกดื่มด่ำของผู้ชมได้ โดยทำให้เกิดคำถามว่าเหตุใดจึงเกิดปัญหาเหล่านี้ขึ้นเมื่อส่วนอื่นๆ ของอนิเมะได้รับความสนใจอย่างล้นหลาม

สิ่งต่าง ๆ เริ่มดีขึ้นอย่างช้าๆ

ปัญหาภาษาอังกฤษที่ไม่ดีที่ใช้โดยตัวละครที่ตั้งใจจะพูดภาษาอังกฤษเป็นภาษาแม่สามารถสืบย้อนไปหลายทศวรรษ อนิเมะที่ออกฉายในช่วงปี 1980 และช่วงต้นทศวรรษ 1990 ก็มีผลงานที่ไม่ดีอย่างฉาวโฉ่สำหรับการพรรณนาตัวละครจากต่างประเทศ เช่น ซากิกาเกะ!! (1988) โดยที่นักบาสเกตบอลทีมชาติสหรัฐอเมริกาพูดว่า 'แชร์มัน' (หุบปาก) ด้วยสำเนียงภาษาญี่ปุ่น นี่ไม่ใช่ปัญหาภาษาอังกฤษเพียงอย่างเดียว ใน นีออนเจเนซิสอีวานเกเลียน อาซึกะซึ่งมีภาษาเยอรมันเป็นภาษาแรก พูดภาษาแม่ของเธอด้วยสำเนียงญี่ปุ่น และภาษาญี่ปุ่นแบบไม่มีสำเนียงอย่างไม่น่าเชื่อ ในช่วงต้นทศวรรษ 2000 เฮลซิ่ง หลวงพ่อแอนเดอร์สันกล่าวว่า “ถ้าใครไม่รักองค์พระผู้เป็นเจ้า พระเยซูคริสต์ ให้ผู้นั้นถูกกล่าวหาเถิด ข้าแต่พระเจ้า มาเถิด สาธุ” มีตัวอย่างหลายร้อยตัวอย่าง และหลายตัวอย่างสามารถพบได้ทางออนไลน์

ตัวอย่างเช่น หนึ่งใน โทโมะจังเป็นเด็กผู้หญิง' นักแสดงนำของแซลลี่ อามากิคือ พูดได้อย่างคล่องแคล่วทั้งภาษาอังกฤษและภาษาญี่ปุ่น . การแสดงของอามากิกับแครอล โอลสเตน โทโมะจังเป็นเด็กผู้หญิง! นำไปสู่ช่วงเวลาที่ดีที่สุดในอนิเมะ อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ได้หมายความว่าบางคนที่ไม่ใช่เจ้าของภาษาอังกฤษไม่ควรมีบทบาทที่พูดภาษาอังกฤษโดยเจ้าของภาษา บางครั้งการแสดงสำเนียงที่ไม่สมบูรณ์แบบอาจเป็นทางเลือกที่สมบูรณ์แบบ ใน การผจญภัยที่แปลกประหลาดของ JoJo ซีรีส์ Joseph Joestar ตั้งใจจะเป็นชาวอังกฤษ - อเมริกัน แต่เมื่อใดก็ตามที่โจเซฟปรากฏบนหน้าจอเขาจะเริ่มพูดวลีเช่น 'โอ้ไม่!', 'ช่วยฉันด้วย!' หรือ 'โอ้พระเจ้า!' (โอ้พระเจ้า) ด้วยสำเนียงที่ไม่ใช่เจ้าของภาษา การออกเสียงของโจเซฟเป็นเรื่องตลกอย่างไม่น่าเชื่อ แม้ว่าจะไม่ใช่สำเนียงภาษาอังกฤษที่ถูกต้องก็ตาม โดยรวมแล้ว ปัญหาภาษาอังกฤษที่ไม่ดีมีน้อยกว่าในทศวรรษก่อนๆ และนั่นเป็นสิ่งที่ดี

สตูดิโออยู่ภายใต้ความกดดันอย่างต่อเนื่องเพื่อให้ตรงตามกำหนดเวลาและความคาดหวัง

แม้ว่าการแสดงภาพเหล่านี้อาจรู้สึกไม่เหมาะสมหรือเป็นเชิงลบในบางครั้ง แต่ความตั้งใจของผู้สร้างก็ไม่ใช่เจตนาที่ไม่ดี สตูดิโออนิเมะทำงานภายใต้งบประมาณที่จำกัด ระยะเวลาที่สั้น และแรงกดดันอย่างต่อเนื่องเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่สูง อุตสาหกรรมการพากย์เสียงมีการแข่งขันกันอย่างดุเดือด ประเทศญี่ปุ่น โดยมีนักพากย์ (Seiyū) ต้องทำงานโดยรู้ว่ามีบุคคลที่มีความสามารถไม่แพ้กันจำนวนไม่สิ้นสุดที่เต็มใจจะรับตำแหน่งใดๆ สิ่งนี้ผลักดันให้บุคคลเหล่านี้ทำงานและยอมรับมาตรฐานที่เข้มงวด ตัวอย่างเช่น นักพากย์ในอเมริกาและสหราชอาณาจักรมักจะสามารถดูสคริปต์ล่วงหน้าของการบันทึกเสียงได้ ในทางกลับกัน Seiyū มีแนวโน้มที่จะได้รับบทมากกว่าเมื่อพวกเขาเข้าไปในสตูดิโอบันทึกเสียง โดยพวกเขาจะมีโอกาสบันทึกบทสนทนาเพียงครั้งเดียวเท่านั้น

pete's evil ale สตรอเบอรี่สีบลอนด์

ยิ่งไปกว่านั้น ญี่ปุ่นยังมีกฎหมายเกี่ยวกับการพากย์เสียง โดยระบุว่าบทบาทการพากย์เสียงภาษาญี่ปุ่นจะต้องเล่นโดยผู้ที่พูดภาษาญี่ปุ่นได้คล่องและไร้สำเนียง ปัจจัยเหล่านี้ทำให้ จ้างนักพากย์ชาวต่างชาติ ยาก เว้นแต่พวกเขาจะพูดได้สองภาษาหรือมีความเข้าใจภาษาญี่ปุ่นเป็นอย่างดี พวกเขามักจะพูดด้วยสำเนียงต่างประเทศ แม้ว่าการจ้างบุคคลภายนอกอาจเป็นทางเลือกหนึ่ง แต่ข้อเสียที่อาจเกิดขึ้นก็คือสตูดิโอจะต้องจัดการกับสิ่งที่ไม่คาดคิด เช่น การไม่รู้ว่านักพากย์ที่มีศักยภาพจากภายนอกจะสามารถดึงบทสนทนาในวันนั้นออกมาหรือคุณภาพของเสียงของพวกเขาได้หรือไม่ ความสามารถในการแสดง

สื่อตะวันตกก็มีปัญหาเช่นกัน

แม้ว่าอนิเมะยังคงมีปัญหาเป็นครั้งคราวกับตัวละครที่พูดภาษาอังกฤษ แต่ก็ต้องเน้นย้ำว่าปัญหานี้มีอยู่ในสื่อทุกรูปแบบ ครอบคลุมทวีปและภาษาที่แตกต่างกัน ทุกประเทศก็มี สื่อที่นำเสนอตัวตนของตัวละครอย่างไม่ถูกต้อง ทั้งในอดีตและปัจจุบัน ซึ่งอาจอยู่ในรูปแบบของสำเนียง การใช้อักขระคำศัพท์ หรือความสามารถในการออกเสียงบทสนทนา ในช่วงทศวรรษที่ 1980 ตำรวจเบเวอร์ลี่ฮิลส์ (1984) มีตัวละครชื่อ Serge ซึ่งแสดงโดย Bronson Pinchot โดยมีสำเนียงที่แทบจะจำไม่ได้ซึ่งตั้งใจจะเป็นชาวอิสราเอล

ในปี 1990 สำเนียงอังกฤษของ Kevin Costner เป็น โรบินฮู้ดในโรบินฮู้ด: เจ้าชายแห่งโจร และสำเนียงอเมริกันของ Michael Caine ใน กฎของไซเดอร์เฮาส์ (1999) ทำได้ไม่ดีนัก ทำให้เกิดคำถามว่าทำไมคนที่สามารถแสดงสำเนียงได้อย่างถูกต้องจึงไม่ถูกเลือก แม้ว่าการนำเสนอภาพที่ไม่ถูกต้องซึ่งอยู่นอกอนิเมะไม่ได้แสดงให้เห็นถึงปัญหาเหล่านี้ที่เกิดขึ้น แต่ก็เน้นย้ำว่าปัญหานี้ไม่ได้แปลเป็นภาษาท้องถิ่นหรือสื่อใดประเทศหนึ่ง ความจริงก็คืออนิเมะถูกสร้างขึ้นมาเพื่อการบริโภคโดยผู้ชมที่พูดภาษาญี่ปุ่นในท้องถิ่นเป็นหลัก แทนที่จะเป็นผู้ชมจากต่างประเทศ

อย่างไรก็ตาม จำเป็นต้องทำให้ชัดเจนว่านักพากย์ชาวญี่ปุ่นที่ทำหน้าที่พูดภาษาอังกฤษนั้นทำงานหนักอย่างไม่น่าเชื่อในการถ่ายทอดบทสนทนาอย่างถูกต้องและด้วยอารมณ์ อาชีพนักพากย์เป็นเรื่องยากมากที่จะเจาะเข้าไปได้ โดยต้องใช้เวลาหลายปีในการทำงานโดยได้รับค่าตอบแทนเพียงเล็กน้อยและได้รับการยอมรับ โดยไม่มีหลักประกันถึงความสำเร็จหรือการทำงานในอนาคต การเป็นนักพากย์ที่ประสบความสำเร็จนั้นยากพอในภาษาแม่ ไม่ต้องสนใจที่จะบรรลุเป้าหมายนี้ในภาษาที่สอง

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าปัญหานี้จะขยายไปไกลกว่าอนิเมะ แต่ก็ไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ว่าปัญหาเช่นนี้สามารถทำให้เกิดปัญหาได้ อะนิเมะรู้สึกดื่มด่ำน้อยลง มีผลกระทบ หรือแม้แต่ทำให้ใครบางคนออกจากอนิเมะ อย่างไรก็ตาม โดยส่วนใหญ่แล้ว แฟนอนิเมะยอมรับว่าการแสดงตัวละครที่พูดภาษาอังกฤษแบบเกะกะเป็นครั้งคราวเป็นปัญหาเล็กๆ น้อยๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากนั่นหมายถึงว่าบางครั้งเราได้รับพรจากตัวละครอย่างโจเซฟ โจสตาร์